ေရွးေရွးုတုန္းတုန္း ေတာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သက္ေတာ္ရွည္ဆရာေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး အတူေနၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အသက္ႀကီးၿပီးဆုိေတာ့ ၊ သကၤန္းကုိလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မဝတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဆြမ္းဘုဥ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ဆြမ္းလုံးေတြက ပန္းကန္ အျပစ္ဖက္ကိုက်ေနလုိ႔ ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းဘူးေပါ့။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဝါသနာေျပာရမလားမသိဘူး။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကုိလည္း ဘုဥ္းေပးတဲ့အခါမွာ ျမင္မေကာင္ေအာင္ ပါးစပ္အျပင္ကုိ တစ္ခါတစ္ေလထြက္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ တပည့္ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေရွ႕မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ဆင္ခ်င္တတ္ေပမယ့္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလ စရုိက္က မေဖ်ာက္ႏုိင္ပဲ၊ သကၤန္းက ဘုိသီဘတ္သီနဲ႔ ေန႔ေလရွိပါသတဲ့။
ဒါကုိ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ တပည့္ ဦးဇင္းေလးက လုံးဝ မၾကည္ညဳိႏုိင္ပဲ ဆရာေတာ္ကုိ စိတ္ထဲက ျပစ္မွားေနတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာ၊ဒကာမေတြ လာရင္လည္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အေနအထုိင္ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိေၾကာင္း ျပစ္တင္ေဝဖန္ ေျပာဆုိတယ္။
တခ်ုိ႕ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဦးဇင္းေလးစကားကုိ နားေထာင္လုိက္ေပမယ့္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိေတာ့ ျပစ္မွားလုိစိတ္ မရွိၾကဘူး။ တစ္ခ်ုိ႕ဒကာ၊ဒကာမေတြကေတာ့ ၊ ဦးဇင္းေလးရဲ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးအေပၚ ျပစ္တင္ေဝဖန္သံကုိ မႀကုိက္ေပမယ့္ ၊ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာၾကဘူးတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ သူ႔တရား သူအားထုတ္လုိ႔ တရားထူး တရားျမတ္ရသြားတယ္။ ဦးပဇင္း ေလးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကုိ ေဝဖန္ရင္း၊ ျပစ္တင္ရင္းနဲ႔ ေန႔တုိင္းလုိလုိ အကုသုိလ္ေတြပဲ ပြားေနလုိ႔ ဘာကုသုိလ္မွ မရလုိက္ဘူး။
ဒါအျပင္..ဦးဇင္းေလးက ..ဒီေက်ာင္းမွာ သိကၡာမထိမ္းႏုိင္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရွိေနလုိ႔ ဘာမွ မတုိးတတ္တာ ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမရွိရင္ သူ႕လက္ထက္က်ရင္ ပုိမုိတုိးတက္ေအာင္ျမင္မယ္လုိ႔လည္း စိတ္ထဲမွာ ေတြးၾကံထားတယ္။ အျမဲတမ္းပဲ ဒီေက်ာင္းကုိ သူက ဦးစီးေနခ်င္တယ္။ ဦးစီးဦးကုိင္လုပ္ဖုိ႔လည္း အၾကံထုတ္ေနတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အသုဘကေတာ့ စည္းကားသုိက္ၿမုိက္စြာနဲ႔ ၿပီးဆုံးသြားတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရား မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာေတာ့ .. ဦးဇင္းေလးျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ျဖစ္လာတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားကုိ ၾကည္ညဳိတဲ့ ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဆရာေတာ္ဘုရား မရွိတဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူးတဲ့။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဦးဇင္းလည္းဟာ ရွားရွားပါပါးနဲ႔ ေတာေက်ာင္းမွာ တစ္ပါးတည္း ေနထုိင္သြားရပါသတဲ့။
******************************
******************************
လူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အနီးကပ္အတူေနရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အရည္အေသြးကုိ မျမင္တတ္ၾကဘူး၊
အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စရုိက္ကုိ ျမင္ကာ ေဝဖန္ျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္။ လူတုိင္းဟာ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ေတာ့ မရွိႏုိင္ပါဘူး၊ မိမိဘဝလက္တြဲေဖာ္၊လုပ္ေဖာ္ကုိင္ ဖက္ေတြရဲ႕ ေကာင္းကြက္ကုိ ရွာၿပီး ဘဝကုိ အေကာင္းဆုံး၊ အသာယာဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဖန္းတီးႏုိင္ရမယ္။
သူတစ္ပါးရဲ႕ မျပစ္အနာအဆာကုိ ၾကည့္ျခင္းဟာ အကုသုိလ္ျဖစ္သလုိ မိမိစိတ္ဓာတ္ကုိလည္း ယုတ္ည့ံေစတယ္။
*******************
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအသင္းကေနဒါမွတဆင့္တင္ျပသည္။
